"'N FEIT VAN ENIGE SUKSESVOLLE POPPLEK," het Brian Eno in Artforum se someruitgawe in 1986 aangevoer, "is dat sy klank meer 'n kenmerk is as sy melodie of akkoordstruktuur of enigiets anders."Die koms van opname-tegnologie en sintetiseerders het teen daardie tyd reeds komponiste se soniese palette eksponensieel verbreed, en musikale belangstelling was nie meer net in melodie, serialisering of polifonie nie, maar in "voortdurend omgaan met nuwe teksture."Oor die afgelope drie dekades het komponis, visuele kunstenaar en buitengewone draaitafelspeler Marina Rosenfeld 'n biblioteek van dubbelplate opgebou - daardie skaars, gewaardeerde aluminium rondtes bedek met lak en ingesny met 'n draaibank wat as toetspers gebruik word, waarvan viniel vir massaverspreiding word gekopieer - wat die samestellende dele van haar kenmerkende soniese landskappe stoor: rinkelende klaviere, vroulike stemme, sinusgolwe, knipsels, knetters en pops.Brokkies van voltooide komposisies maak ook hul weg na hierdie sagte skywe, waar hulle oor die loop van herhaalde draaie kromtrek en hul groewe verslyt.(Rosenfeld se kontemporêre Jacqueline Humphries gee haar ou skilderye in lyne van asciicode weer en syskerm dit op nuwe doeke in 'n soortgelyke analoog handeling van inligtingkompressie).Deur op haar twee dekke te krap en te meng, wat sy beskryf as "'n transformerende masjien, 'n alchemis, 'n agent van beide herhaling en verandering," ontplooi Rosenfeld haar dubplate na talle musikale doeleindes.Die klank, hoewel nie juis pop nie, is altyd herkenbaar haar eie.
Die afgelope Mei het Rosenfeld se draaitafels die eksperimentele musikant Ben Vida se modulêre sintetiseerder ontmoet vir 'n aanval van improvisasie by Fridman Gallery om die vrystelling van hul samewerkende plaat Feel Anything (2019) te vier.Nie een gebruik tradisionele instrumente nie, en Vida se metode is diametraal teenoor Rosenfeld s'n;terwyl sy net op 'n biblioteek van voorafopgeneemde voorbeelde kan teken (die draaitafel, in haar woorde, "doen nie meer as om te speel wat reeds daar is nie"), sintetiseer hy elke klank lewendig.Toe hulle uit die skare stap, het die twee hul plekke agter hul onderskeie tuig ingeneem.In onderhoude het Vida en Rosenfeld beklemtoon dat hoewel iemand die vertoning moet begin tydens hul geïmproviseerde optredes, nie een van die kunstenaars bedoel is om die ander te lei nie.Op hierdie spesifieke aand het Rosenfeld opgetree, na Vida gedraai en gevra: "Is jy bereid om te speel?"Knik in wedersydse erkenning, hulle was weg.Rosenfeld se bevel oor haar dekke en borde is onverskillig, haar maklike virtuositeit blyk uit haar kalmte terwyl sy na nog 'n asetaat gryp of die volumeknop so sterk skud dat sy haar waterglas amper omstamp.Niks in haar uitdrukking dui op kommer dat dit kan val nie.Op 'n bypassende tafel wat 'n paar meter verder geleë is, het Vida onbeskryflike blits en tone van sy groot sintetiseerder afgehaal met klein tweaks en die manipulasie van 'n oproer van kleurvolle lappiesnoere.
Vir die eerste vyftien minute het nie een van die kunstenaars van hul instrumente af opgekyk nie.Toe Rosenfeld en Vida mekaar uiteindelik erken het, het hulle dit kortstondig en tentatief gedoen, asof hulle huiwerig was om hul aandadigheid aan die daad van klankmaak te erken.Sedert 1994, toe sy die eerste keer Sheer Frost Orchestra opgevoer het met sewentien meisies wat vloergebonde elektriese kitare met naellakbottels speel, het Rosenfeld se praktyk beide die inter- en intra-persoonlike verhoudings van haar dikwels onopgeleide kunstenaars en gevange gehore ondervra en die subjektiwiteit omhels van styl.Haar belangstelling lê in wat die ur-eksperimentalis John Cage negatief gediagnoseer het as die improvisator se neiging om "terug te gly in hul voor- en afkeure, en hul geheue," sodanig dat "hulle nie by enige openbaring uitkom waarvan hulle onbewus is nie. ”Rosenfeld se instrument werk direk deur die mnemonic - die ongemerkte dubplate is musikale geheuebanke wat die effektiefste ontplooi word deur diegene wat die meeste vertroud is met hul inhoud.Inderdaad, sy gebruik dikwels skerp monsters van klavier, die instrument waarop sy klassiek opgelei is, asof sy 'n onderdrukte jeug uitgrawe.As kollektiewe improvisasie iets benader soos 'n gesprek waar alle partye gelyktydig praat (Cage het dit met 'n paneelbespreking vergelyk), het Vida en Rosenfeld in idiome gepraat wat hul verledes sowel as die vele lewens van hul instrumente erken het.Die botsing van hul klankwêrelde, geslyp deur jare se uitvoering en eksperimentering, maak 'n nuwe landskap van teksture oop.
Wanneer en hoe om te begin, wanneer en hoe om te eindig—dit is die vrae wat improvisasie sowel as interpersoonlike verhoudings omraam.Na ongeveer vyf-en-dertig minute van warm, spetterende klank, het Rosenfeld en Vida geëindig met 'n kyk, 'n kopknik en 'n laggie oor die onmoontlikheid van enige werklike gevolgtrekking.'n Entoesiastiese gehoorlid het vir 'n encore geroep.“Nee,” sê Vida.“Dit voel soos die einde.”In improvisasie is gevoelens dikwels feite.
Marina Rosenfeld en Ben Vida het op 17 Mei 2019 by Fridman Gallery in New York opgetree ter geleentheid van die vrystelling van Feel Anything (2019).
Postyd: 13-Sep-2022